ساختن Table Space در DB2

در این مقاله ساختن فضاهای جدولی (TABLESPACE) گوناگون را مورد بررسی قرار خواهیم ­داد. ابتدا فضای جدولی سگمنتی (SEGMENTED TABLESPACE) را با ساختار توضیح می­دهیم. تمام مواردی که در ساختن فضای جدولی سگمنتی تشریح می­شود پارامترهای مشترک بین همه فضاهای جدولی است. در ادامه برای انواع دیگر فضای جدولی صرفا پارامترهای اختصاصی را توضیح خواهیم داد.

تعریف فضای جدولی سگمنتی:

برای ساختن فضای جدولی سگمنتی به ساختار زیر توجه فرمایید:

توضیح ساختار:

برای تعریف فضای جدولی مانند بقیه اشیاء DB2 از دستور CREATE استفاده می­کنیم.  با این تفاوت که حتما باید کلمه کلیدی TABLESPACE را نام ببرید. CREATE TABLESPACE و سپس نام انتخابی در بازه‌ای ۸ کاراکتری باید تعریف شود.

IN:

عبارت کلیدی IN برای مشخص کردن نام پایگاه­داده است. فضای جدولی در آن پایگاه­داده تعریف خواهدشد.

USING STOGROUP:

نامی که روبروی این کلمه کلیدی می­نویسید مشخص کننده گروه ذخیره سازی است که مایل هستید فضای جدولی را در آن بسازید. در صورتی­که ذکر نشود به تعریف گروه ذخیره ­ساز پیش فرض، در تعریف پایگاه ­داده ارجاع داده می­شود. (به مقاله پایگاه­ داده در DB2 مراجعه نمایید).

PRIQTY:

مقدار عددی، بر حسب KB است که فضای اولیه دیتاست VSAM مرتبط با فضای جدولی را تعریف می­نماید. مقدار پیش فرض، برای PRIQTY، -۱ است و نشان می­دهد تعیین فضای اولیه دیتاست بر عهده سیستم است.

SECQTY:

مقدار عددی، بر حسب KB است که فضای ثانویه دیتاست VSAM مرتبط با فضای جدولی را تعریف می­نماید. لازم به ذکر است بزرگتر شدن فضای دیتاست بر اساس حجم ثانویه است و باتوجه به نسخه سیستم ­عامل می­تواند تا چندین بار افزایش حجم داشته باشد. مقدار پیش فرض برای SECQTY، نیز -۱ است و نشان می­دهد تعیین فضای ثانویه دیتاست بر عهده سیستم است.

FREEPAGE:

در زمان LOAD داده بر روی جدول یا استفاده از برخی ابزارهای نگهداری مانند ساماندهی[۱]، به تعدادی که مقدار آن را در پارامتر FREE PAGE تنظیم کرده ­اید، یک صفحه خالی در دیتاست در نظر می­گیرد. مقدار پیش فرض صفر است.(یعنی هیچ صفحه خالی در بین صفحات دیتاست در نظر نمی­گیرد) به مثال زیر توجه کنید که مقدار FREEPAGE=5 تنظیم شده است. (هر ۵ صفحه، یک صفحه خالی میگذارد).

PCTFREE:

یک مقدار عددی است بدین معنا که چند درصد از فضای هر صفحه را خالی بگذارد. مقدار پیش فرض ۵ است. (در زمان استفاده از LOAD و  REORG 5% از فضای هر صفحه را خالی نگه می­دارد.) به مثال زیر توجه کنید که PCTFREE=20 تنظیم شده است. یعنی از هر صفحه ۲۰% خالی می­ماند.

DSSIZE:

سایز دیتاستی است که برای فضای جدولی ساخته می­شود. این فضا مقادیری با نمای زوج عدد ۲ را می­پذیرد و حجم آن بر اساس GB (گیگابایت) است. بدین ترتیب حجم دیتاست می­تواند ۲،۴،۸،۱۶،۳۲،۶۴،۱۲۸  و ۲۵۶ گیگابایت باشد. مقدار پیش فرض ۴GB است و برای تعریف دیتاست­هایی با سایز بزرگتر از ۴ باید نحوه تعریف گروه ذخیره ­ساز را عوض کرد. (به دلیل اینکه در بحث مقدماتی نمی­گنجد از توضیح آن صرفنظر شده است).

BUFFERPOOL:

نام بافرپولی است که به فضای جدولی تخصیص می­دهید. در صورتی­که ذکر نشود به تعریف بافرپول پیش فرض فضای جدولی در تعریف پایگاه­داده ارجاع داده می­شود. (به مقاله پایگاه­ داده در DB2 مراجعه نمایید).

LOCKSIZE:

اندازه قفل فضای جدولی را تعیین می­کند. این مقدار می­تواند از کوچکترین واحد در سطح رکورد (مقدار = ROW) یا بزرگترین حالت TABLESPACE قرار بگیرد. مقدار پیش فرض این عبارت کلیدی، برابر ANY است، در این حالت سیستم­عامل، تصمیم می­گیرد چه مقداری را برای اندازه قفل انتخاب کند. بطور معمول اندازه قفل، ANY = PAGE (به اندازه یک صفحه سیستم ­عامل) در نظر گرفته می­شود.

LOCKMAX:

یک مقداری عددی، معادل حداکثر تعداد قفلی که یک فضای جدولی می­تواند داشته باشد. برای مثال اگر واحد قفل گذاری، رکورد (مقدار = ROW) باشد و مقدار LOCKMAX=1000 باشد، بدین معنی است که ۱۰۰۰ رکورد همزمان و در حداکثر مقدار، می­توانند با هم قفل­گذاری شوند و در صورتی­که درخواست قفل بیشتری باشد فضای جدولی، واحد قفل­گذاری را به سطح بالاتر از رکورد افزایش می­دهد که تعداد قفل­های فضای جدولی را کاهش دهد. مقدار پیش فرض برای LOCKMAX=SYSTEM است که اختیار عمل منبع را بدست سیستم­ عامل می­دهد.

DEFINE:

مشخص می­کند که دیتاست فضای جدولی در زمان اجرای اسکریپت به وجودآید یا نه. اگر مقدار YES باشد، دیتاست مرتبط با فضای جدولی در همان زمان ساخته می­شود و اگر مقدار برابر NO تنظیم گردد، دیتاست فضای جدولی ساخته نمی­شود. در این حالت ایجاد دیتاست VSAM فضای جدولی به اولین دستورِ INSERT، موکول می­شود.

COMPRESS:

برای فشرده­ سازی داده بر روی فضای جدولی، کاربرد دارد. اگر YES باشد داده­ها در زمان INSERT فشرده شده، سپس در جدول نوشته می­شوند. اگر مقدار پارامتر NO باشد، اطلاعات بصورت عادی (بدون فشرده ­سازی) نوشته خواهندشد.

SEGSIZE:

این پارامتر مشخص­کننده اندازه سگمنت در دیتاستِ فضای جدولی است. هر مقداری به آن تخصیص یابد به همان تعداد، صفحه[۲]، درون سگمنت قرار خواهدگرفت. مقادیر مورد قبول، مضارب ۴ می­باشد. به عنوان مثال: ۴، ۸، ۱۶، ۳۲  و ۶۴

LOGGED/NOT LOGGED:

اگر گزینه LOGGED را انتخاب نمایید برای جداولی که در فضای جدولی تعریف می­کنید، رکورد لاگ در مخزن لاگ DB2 نوشته می­شود و در صورتی­که NOT LOGGED را انتخاب نمایید، برای تغییرات جدول، لاگ نوشته نخواهد شد. لازم به ذکر است اگر برای جدولی لاگ نوشته نشود، در زمان رخ دادن حوادث پیش بینی نشده برای پایگاه­داده، داده‌های آن جدول قابل بازیابی نخواهدبود.

MAXROWS: یک مقدار عددی، معادل تعداد رکوردهایی است که در یک صفحه از دیتاستِ فضای جدولی قرار می­گیرد. بیشینه مقدار آن ۲۵۵ است.

مثال: فضای جدولِ سگمنتی، با نام SEGTS ایجاد نمایید، که دارای مشخصات زیر باشد:

• در پایگاه­ داده TESTDB قرار داشته باشد.
• از بافرپول BP7 استفاده کند.
• از گروه ذخیره ­ساز TESTSG استفاده نماید.
• فضای اولیه و ثانویه آن به ترتیب ۷۲۰ و ۳۶۰ کیلوبایت باشد.
• بقیه مقادیر به صورت پیش فرض باشند.

پاسخ:

شما در حال مطالعه ساختن Table Space در DB2 هستید

تعریف فضای جدولی LOB:

فضای جدولی LOB، برای ذخیره ­سازی فایل­های حجیم، مانند عکس و فیلم و موسیقی کاربرد دارد. برای تعریف این فضای جدولی نکاتی را باید مدنظر داشت که در ادامه توضیح داده خواهدشد. (پارامترهایی که با تعریف فضای جدولی سگمنتی تفاوت مفهومی ندارد، توضیح داده نمی­شود).

به ساختار زیر توجه فرمایید:

توضیح ساختار:

برای تعریف فضایِ جدولی LOB از دستور CREATE LOB TABLESPACE استفاده کرده و سپس نام انتخابی در بازه‌ای ۸ کاراکتری باید تعریف شود.

LOCKSIZE: برای فضاهای جدولی LOB، اندازه قفل حتما از نوع LOB باید تعریف گردد.

مابقی پارامترها را می­توان مانند فضای جدولی سگمنتی تعریف کرد.

مثال: فضای جدولی از نوع LOB با نام LOBTS که دارای مشخصات زیر باشد، را تعریف کنید:

• فضای جدولی برروی پایگاه­ داده TESTDB تعریف شود.
• از گروه ذخیره­ ساز TESTSG استفاده شود.
• حجم اولیه و ثانویه دیتاست آن به ترتیب ۱۴۴۰۰ و ۳۶۰۰ کیلوبایت باشد.
• تغییرات جدول در این فضای جدولی، در لاگ DB2 ثبت نشود.

پاسخ:

تعریف فضای جدولی جهانی از نوع پارتیشن به وسیله مقدار (UTS-PBR):

همانطور که در (مقاله ساختارهای فیزیکی در DB2) توضیح دادیم، فضای جدول جهانی[۳] UTS))، نوعی از فضای جدولی است که برای پارتیشن بندی فیزیکیِ فضای ذخیره­ سازی استفاده می­شود. این فضای جدولی دارای دو نوع است. مدل­ PBR، قابلیت دریافت بازه (یا مقدار مشخص) برای هر پارتیشن دارد. این مدل، پارتیشن به وسیله مقدار[۴] (PBR) نام دارد.

برای تعریف فضای جدولی PBR، از پارامتر NUMPARTS در تعریف استفاده می­شود. مابقی ساختار شبیه فضای جدولی سگمنتی است. به ساختار زیر توجه نمایید:

برای خواندن مقاله پایگاه داده در DB2 اینجا کلیک کنید

توضیح ساختار:

در تعریف فضای جدولی PBR، تنها پارامترِ متفاوت با فضای جدولی سگمنتی،  NUMPARTS است. این پارامتر مقدار عددی متناسب با تعداد پارتیشن­ها را می­گیرد. به عنوان مثال اگر فضای جدولی لازم دارید که ۱۲ بازه متفاوت برای پارتیشن کردن داشته باشد، به پارامتر NUMPARTS عدد ۱۲ را اختصاص می­دهید. لازم به ذکر است که مقادیر بازه هر پارتیشن، در تعریف TABLESPACE قرار ندارد بلکه در ایجاد جدول پارتیشنی ذکر می­شود. (در تعریف جدول بطور مبسوط توضیح داده خواهدشد).

نکته مهم: می­توان مشخصاتی که برای یک فضای جدولی سگمنتی تعریف می­شود را برای هر پارتیشن بصورت جداگانه تعریف کرد. برای مثال می­توانید هر پارت را بر روی یک گروه ذخیره ­ساز جداگانه تعریف نمایید یا داده‌های هر پارت دلخواهی را COMPRESS کنید.

مثال: فضای جدولی  از نوع PBR با نام PBRTS که دارای مشخصات زیر باشد را تعریف نمایید:

• این فضای جدولی برروی پایگاه­داده TESTDB تعریف شود.
• از گروه ذخیره سازِ TESTSG استفاده شود.
• دارای ۲۵ پارت مختلف باشد.

پاسخ:

 شما در حال مطالعه ساختن Table Space در DB2 هستید

تعریف فضای جدولی جهانی از نوع پارتیشن به وسیله رشد (UTS-PBG):

فضاهای جدولیِ جهانی از نوع پارتیشن به وسیله رشد[۵](PBG)، فضاهایی هستند که در ابتدا فقط یک پارتیشن دارند و زمانی­که حجم دیتاستِ مرتبط با آن پارتیشن پر شود، پارتیشنِ جدیدی به تعداد پارتیشن­ها افزوده می­شود. در حقیقت تعداد پارتیشن­ها از پیش تعیین شده نیستند و صرفا بر اساس میزان رشدِ داده، پارت­های جدید اضافه می­شوند. تنها دو نکته در تعریف این نوع از فضاهای جدولی مهم است. اولین مورد اینکه حجم دیتاستِ مرتبط با پارتیشن را چقدر در نظر بگیریم؟ و دومین مورد اینکه بیشینه مقدار پارتیشن­ها، چقدر خواهدبود؟

لطفا به ساختار زیر توجه فرمایید:

توضیح ساختار:

در تعریف PBG، تنها پارامترِ جدیدMAXPARTITIONS  است. همانطور که توضیح داده شد، بیشینه مقدارِ تولیدِ پارتیشن را باید کنترل کنیم. به این پارامتر، هر مقدارِ عددی تخصیص دهید، حداکثر به همان تعداد، پارتیشن ایجاد خواهدشد. با استفاده از پارامتر DSSIZE (که در فضای جدولی سگمنتی توضیح داده شد)، حجم دیتاستِ مربوط به پارتیشن را تعیین می­کنیم. این دو پارامتر در کنار هم می­تواند یک فضای جدولی PBG ایجاد کند.

تذکر مجدد: در فضای جدولی PBG و حتی در تعریف جدول مرتبط با آن، هیچ بازه‌ای برای کنترل داده­ های نوشته ­شده در پارتیشن وجود ندارد. در این مدل از فضای جدولی، داده­ ها به ترتیبِ ورود به سیستم در پارتیشن ثبت می­شوند. (برخلاف PBR‌ها که حتما در تعریف جدول باید بازه یا مقدار مشخصی به عنوان شاخص پارتیشن درنظر گرفت. داده­ ها با مقداری که در ستون شاخص دارند بین پارتیشن­ها تقسیم می­شوند).

مثال: یک فضای جدولی PBG با نام PBGTS که شرایط زیر را دارا باشد، تعریف کنید:

• این فضای جدولی برروی پایگاه­ داده TESTDB تعریف شود.
• از گروه ذخیره ساز TESTSG استفاده شود.
• بیشینه مقدار پارتیشن­های این PBG، ۲۵۰ باشد.
• حجم دیتاست هر پارتیشن ۴ گیگابایت باشد.

پاسخ:

پانوشت متن:

REORG [1]

PAGE [2]

UNIVERSAL TABLESPACE [3]

PARTITION BY RANGE [4]

PARTITION BY RANGE[5]